This project started out as a collaboration between Francisca Kalmijn and Victor Dissel. Mother, visual artist and son, sound artist. The collaboration began when Victor started researching the painting “In Between” made by Francisca. He did this by interviewing and talking about the message from the work and from his mother, the artist. After this research Victor found some key elements that had much in common with his own work in the audio domain. Things like contrast (light/dark or many/less) or confirmation and denial became important concepts to work with in the musical interpretation. This translation from image to audio was an interesting proces with an inspiring outcome. The composition led to Francisca making a new work. The composition pointed out a few concepts, like mystery and infinity. These things were the exact concepts Francisca always wanted to show to the world, but now she did not see them but listened to them. This encouraged her to translate her intuition and feelings into an image. The outcome was clear, the shape of a circle. This inspired Victor to reflect on this shape in his own work and so the cycle of infinite inspiration goes on. Visitors can see and hear the work at the exposition Zand Erover from October 4 to October 18.

Dit project is ontstaan uit een samenwerking tussen Francisca Kalmijn en Victor Dissel. Moeder, beeldend kunstenaar en zoon, geluidskunstenaar. De samenwerking kwam tot stand toen Victor een onderzoek begon naar het schilderij “In Between” van Francisca. Victor verdiepte zich in het werk en de boodschap van Francisca door middel van een interview en uren praten. Na dit proces werden er overeenkomsten gevonden tussen het werk van Francisca en muzikale gebaren in het werk van Victor. Dingen als contrast (licht/donker of veel/weinig) of bevestiging en ontkenning werden belangrijke begrippen voor de muziek om mee verder te werken. Deze vertaling van beeld naar geluid was een interessant en leerzaam proces met een inspirerend eindresultaat. De compositie was namelijk weer inspiratie voor Francisca om mee verder te werken. De compositie legde een aantal onderwerpen bloot aan de luisteraar, zoals verborgenheid en oneindigheid. Dit waren precies de ideeën die ze altijd had willen laten zien aan de wereld, maar nu zag ze ze niet maar kon ze ernaar luisteren. Dit inspireerde om haar intuïtieve gevoelens om te zetten in beeld. Het resultaat was duidelijk, de cirkel. Deze uitkomst heeft Victor geïnspireerd om verder na te denken over deze vorm binnen zijn eigen werk en zo zetten Victor en Francisca deze oneindige cyclus van inspiratie voort. Het resultaat is te zien en horen bij de expositie Droog Zand van 4 Oktober t/m 18 Oktober.

Het project waar we mee bezig zijn is een proces dat nooit zal eindigen maar juist gaat over oneindige ontwikkeling. Het project is door de galeries waar Francisca contact mee heeft niet geaccepteerd. Het werk was niet “verkoopbaar” aan klanten. Dat kunst een beleving is waren de galeries niet in geïnteresseerd. De galeries waarvan werd verwacht zich wel met kunst bezig te houden namen het niet aan, omdat Francisca een te commercieel CV heeft. Haar werk werd verkocht bij commerciële galeries en haar 40 jaar ervaring werd niet naar gekeken. Op deze manier is dit project blijven zweven in het luchtledige. Nu bij expositie Droog Zand kregen wij de kans om dit project verder te ontwikkelen en deze unieke ervaring mee te geven aan bezoekers.

Zie voor meer informatie over Francisca: www.franciscakalmijn.nl

Het referentiepunt: Carnivale. De rondtrekkende circusartiesten rond 1930.

Uncle Rons Hyperbolic Roadshow moest een rondtrekkend circus worden met een Pagodetent van 5 x 5 meter en een tentoonstellingswagen. In de Pagodetent zou ruimte gemaakt worden voor vier absurdistische performances. Onder meer De Man Met De Vier Benen en De Desillusionist. De tentoonstellingswagen wilde installatiekunst laten zien. In het kielzog van deze Carnivale kwam een rijdend podium mee. Er was ruimte gereserveerd om ‘lokalen’ ook de kans te geven om te performen.

Essentieel bij de rondreizende roadshow was, dat de troupe plaatsen zou aandoen, waar normaal gesproken geen festival, kunstuiting, performance, voorstelling of wat dan ook zou komen: Cothen, Steenderen, Swolgen om maar wat dwarsstraten te noemen. Een rondreizend gezelschap kortom, dat in de haarvaten van de Nederlandse samenleving kruipt.

De exploitatie kon rondgemaakt worden met entreegelden en sponsoring. De startinvestering, groot € 13.000,- moest uit een subsidie komen. De aanvraag ging richting prins Bernhard Cultuur Fonds. De gesprekken over het idee verliepen aanvankelijk positief. Struikelblok bleek de essentie van de roadshow. Uncle Rons Hyperbolic Roadshow wilde onafhankelijk blijven van de officiële festivals. De roadshow wilde neerstrijken op die plekken waar nooit kunst komt. Het Prins Bernhard Cultuur Fonds wilde per se een speellijst. Een lijst van officiële festivals waarbij de roadshow was uitgenodigd om te komen spelen.

Einde oefening.

Het experiment

In de grafische kunst staat het ambacht op een voetstuk. Terecht. Maar wat nu als je het ambacht industrialiseert? Offset valt natuurlijk ook onder de grafische kunst. Alleen is de oplage dusdanig dat drukwerk van een offsetpers niet gelijk gezien wordt als een kunstwerk. Alhoewel sommige posters na verloop van tijd wel een status bereiken van kunstwerk. Is het mogelijk om deze uitersten met elkaar te verbinden? Lokaal 4 bracht een offsetdrukker en een aantal grafische kunstenaars bijeen. Wat gaat er gebeuren als de kunstenaars rechtstreeks op de offsetplaat werken en dit werk ook gedrukt gaat worden met de offsetplaat. De kunstenaars mochten alles doen met de plaat wat zij wilden.

Voor dit project is subsidie aangevraagd, maar niet gekregen. “De uitkomsten van het experiment waren onzeker” was het antwoord van de gemeente.

De interculturele importantie van tientallen internationale bezoekers per dag

Vier werkzame, aan de kunstacademies geschoolde, beeldend kunstenaars die drie maanden lang een groot internationaal publieksbereik zouden krijgen met hun visuele interpretatie van Spanje, in gewaardeerd provinciaal museum ter plekke. Het collectief Call5 had eigen financiële inbreng – naast het maken en leveren van professioneel werk. Door zorgvuldig lobbywerk deden er reeds enkele kleine financiële hulpbronnen noodzakelijke toezeggingen.
Om de laatste kosten te dekken, werd een subsidieaanvraag bij een groot landelijk Fonds van 2.300 euro per persoon voor de tentoonstellingsperiode van drie maanden aangevraagd.

Het museum, in de bergen aan de toeristische oostkust van Spanje, ontving zo’n 700 bezoekers per dag. Daarvan toonde minimaal een kwart ook belangstelling voor de tijdelijke tentoonstellingen op de afdeling Moderne Kunst (langjarig onderzoek). Een fijn commercieel cijfer, dat de artistiek inhoudelijke en internationale en interculturele argumentatie een hedendaags tintje meegaf bij de subsidie-aanvraag.
Als gevolg van de crisisjaren die zich in Spanje hard deden voelen, zou het museum zelf enkel in natura bijdragen (locatie, opening en verdere praktische ondersteuning ter plekke). Verkoop of aankoop kon niet gegarandeerd worden.

Dit vermeldt de subsidiegever: Alle bijdragen versterken de productie of presentatie van kunst en erfgoed uit Nederland in binnen- en buitenland, waar de markt dit (nog) niet doet: juist daar bewijzen kunst en erfgoed zich als waardevolle vrijhavens van de verbeelding. Het fonds stimuleert de publieke verbintenis en de ontwikkeling van deze vrijhavens.

We kregen een afwijzing van het Fonds. De ambassade in Madrid velde het oordeel. Maar de afwijzing ging nergens over ons werk, de afwijzing betrof de – in hun ogen – geringe importantie van het regionaal museum. Importantie overigens die duidelijk weerlegd werd door onze uitgebreide feitelijke informatie: bezoekersaantallen (lees: publieke verbintenis), publiekswaardering, jarenlang eerdere geslaagde tentoonstellingen, etc. Een subsidie mag gevraagd, en een subsidie mag afgewezen. Hoe kan het dat een door publieke gelden functionerend Fonds niet inhoudelijk hoeft te oordelen op basis van het te tonen werk, de professionaliteit van de kunstenaars en de mogelijkheid intercultureel ogen te openen van een zeer acceptabele hoeveelheid publiek, dan wordt het tijd de C van Cultuur weg te dragen naar onbestemde verten.

Naschrift: de tentoonstelling hebben we uiteindelijk met particulier risico alsnog laten doorgaan. Het was een succes waar we trots op zijn. Er zijn echter gemiste kansen te noemen omdat ons budget gewoon niet professioneel toereikend was. Waarom namen we als leden van ons collectief het risico? Omdat goed en verfrissend werk gewoon gezien moet worden, de verbeelding van de bezoeker gestimuleerd en de – internationale – publieke verbintenis aangegaan. Leve de Vrijhaven van de Verbeelding!

Droog Zand: het (voorheen) leger van de Cristianos uit de regio Alicante draagt hier de C van Cultuur naar de onbestemde verte.
Hetty van Oordt maakt deel uit van kunstenaarscollectief Call5. De overige leden (alfabetisch) Elly van den Hout, Simone Houtman, Rob Meijer.

Immer gerade aus

De Stille Fanfare wilde een cd maken met 10 studio-opnames en een livenummer. De Stille Fanfare is de fanfare die geen muziek maakt.
De Stille Fanfare vroeg voor dit project subsidie aan. Die werd afgewezen omdat het in de opvatting van de gemeente om een commercieel project ging. op het tegenbod van de fanfare – de gemeente koopt 100 cd’s met logo opdruk van de gemeente en geeft de cd weg als een relatiegeschenk – is de gemeente niet ingegaan.

De geluidsstudio vond het project dusdanig grappig dat de studio uiteindelijk om niet het project gedaan heeft. Het was een groot commercieel succes: er zijn 20 cd’s verkocht.

‘Zwerm’

Stille interventie in stedelijke omgeving.

Plaats: markante boom in Amersfoort
Periode: 2 maanden in het jaar dat de bomen hun bladeren verliezen

Een zwerm houdt zich zelden tot nooit aan regels, verwachtingen, doelen en maatstaven. Ze komt zonder aankondiging en gaat zonder ophef. Ze observeert en laat zich zien. Tot een zwenk, en ze verder gaat.

De subsidie aanvraag deed o.a. een beroep op plaatsingskosten. Ik kan niet vliegen.
De reden van subsidie afwijzing zat gebakken in termen als publieksbereik, doelgroepen, en educatie. Termen die een zwerm niet bezigt.

Een nieuw hek voor de bewoners van Plantsoen Noord

Het bestaande hek werd per abuis verwijderd bij werkzaamheden om het plantsoen te restaureren in de geest van de oorspronkelijke ontwerper Zocher (1820 – 195).

Zocher ontwierp het plantsoen als zgn. ‘Engelse landschapstuin’. Volgens Janson: “een met zorg aangelegde tuin waarin alles onaangelegd moest schijnen (…), de tuin van de rede moest de indruk maken van een wildernis, even afwisselend als de natuur zelf. Pittoreske effecten dienden om (…) de ziel aan te moedigen tot zwaarmoedige overpeinzingen.”

Ons (Frans en Anfré) voorstel is om deze aanmoediging letterlijk te verbeelden. Het hek zal op aanmoedigende wijze, met een licht anglicisme, de lezer tot contemplatie uitnodigen door de volgende tekst: kom ziel peins het over

De tekst is met de hand geschreven in een nonchalant schrift, de letters worden uitgevoerd in smeedijzer. De letters worden bevestigd op een harmonica raster. De tekst / het ijzeren hek wordt voorzien van aardewerk scherven, die een eigen geschiedenis suggeren.
Zoals een tuin de natuur nadoet.

juli 2006

André Groothuizen, Frans Ottink

Opdrachtgever: Paulien Oosterhuis

His artists voice

Radio Inconsequentas brengt de stem van de uitvoerend kunstenaar in de ether. Althans, via 5g op het internet. Radio Inconsequentas beschikt over een mobiele studio waarin zes Chinezen kunnen plaatsnemen. Aldus de specificaties van de fabrikant. Via het speakerssysteem zendt Radio Inconsequentas uit op 235 lm. Echte liefhebbers luisteren naar de podcasts op radio-inconsequentas.nl of op facebook.com/inconsequentas/

Ondergekakte plannen

Plannen genoeg bij de Luie Honden. Tijdens Droog Zand wordt een blik gegund op de ondergekakte plannen.

Reken ook op een gelidsband van gesprekken met mensen die diep in de shit zitten

Corona Spikes

We worden overspoeld door beelden van Covid-19. De bolletjes met spijkers buitelen al een half een jaar door het beeld in menig tv programma. In het voorjaar werkte ik aan een kleine opdracht van de gemeente. Daarbij kon ik niet anders dan Corona door te laten klinken. Dat was een begin van een serie beelden waarin je die vorm van het virus op allerlei plaatsen om je heen herkent.

Dat idee nam ik mee naar een werkperiode in Osnabrück waarvoor ik samen met een aantal Amersfoortse kunstenaars door deze Duitse stad was uitgenodigd. Het Piesberger Geselschaftshaus bood werkruimte, onderdak en een klein werkbudget. Het zou passend zijn om dat budget wat groter maken met een subsidie uit Amersfoort, zodat we behalve veel onderzoek doen, ook beelden konden uitvoeren. Het is niet eens tot een aanvraag gekomen. De aanvraag-termijnen en -voorwaarden waarin we ons project moesten kneden zetten een te sterke rem op ons doel: inspiratie en focus op het maken van kunst.

Soms draagt de gemeente bij aan het ontstaan van nieuwe kunst, zoals door die kleine opdracht aan het begin van de serie Corona Spikes. Maar vaker staan de regels rond subsidies de kunst vooral in de weg, en groeit een project juist ondanks broodnodige ondersteuning.

In droog zand toon ik een drieluik van Corona foto’s en drie globes waarin de foto is ingegoten in een lens.